CHP’nin samimiyet sınavı

CHP’nin tutumu, tatlısu siyasetçiliğinin bütün kodlarını yüzeye çıkardı.
Parti içinde “gidelim” diyenler de vardı, “gitmeyelim” diyenler de…
Fakat sonuçta yapılan tercih netti: Heyete üye verilmeyecek, oylamaya katılınmayacaktı.

Bu bir duruş değil; bir geri çekilişti.
Bir sorumluluk değil; sorumluluktan kaçıştı.

Meclis oylamasının fotoğrafı Türkiye’nin bir nesillik kaderini etkileyecek karar alınırken ortaya çıkan tablo çok şey anlatıyor:

AKP – MHP – DEM: 30 EVET
Farklı siyasi geleneklerden gelseler de üçü de bu ağır dosyayı üstlenme iradesi gösterdi.

EMEP – TİP: 2 EVET
Küçük ama net bir duruş.

DP – DSP – HÜDA PAR: 3 HAYIR
Farklı gerekçelerle de olsa süreçten uzak durma tercih edildi.

YENİ YOL: 2 ÇEKİMSER
Tarihin hiçbir zaman hatırlamadığı gri bölge.

CHP – YRP: 12 OY KULLANILMADI
En dikkat çekici boşluk.

İmralı heyeti oylamasında komisyon 32 evetle yolu açtı. CHP, “meşruiyet kaygısı” diyerek dışarıda kaldı.
Yine en kritik yerde geri adım atan parti oldu.
Siyasetin en belirleyici anında kapının yanına kadar gidip beklemek…
CHP’nin tavrı, yemek masasına oturup “Ben tokum.” demek gibi.

2024 yerel seçimlerini hatırlayın:
CHP–DEM gönül ittifakı…
Kol kola girip meydanlarda salındılar.
Kent uzlaşısı kurdular.
CHP, o seçimlerin kazananı oldu.
Özel’in seçim sürecinde en dayanaklı vaadi Kürt sorunu ile yüzleşmekti.
Yüzleşemedi!
Samimiyet testinden geçemedi.

21 Kasım’da Milli Dayanışma Komisyonu toplandı.
32 evet, 3 hayır, 2 çekimserle İmralı’ya heyet kararı çıktı.
CHP, katılmayacağını söyledi.
“Meşruiyet kaygımız var.” dedi.
Daha önce de AK Parti’nin tavrına bakıp hareket edeceğini söylemişti.

Sorarlar adama:
Senin tavrın ne?

Ankara, Terörsüz Türkiye sürecinde büyük adımlar attı.
Seyrini zaman gösterecek.
CHP bu süreci adeta satranç tahtasının kenarından izler gibi yönetti.
Hamle var ama kıyıdan kıyıdan.

Esenyurt Belediye Başkanı, tahliyesi sonrası yaptığı açıklamada “Barış sürecindeyiz.” demişti.
Kendisi “kent uzlaşısı” davasından yargılanmıştı.
Tahliye kararı çıkınca ilk açıklamasında MHP Lideri Devlet Bahçeli’ye teşekkür etti.
“Barış sürecinin içinden geçiyoruz. Benim en büyük üzüntülerimden biri dışarıda olup yeterince katkı veremememdir.” dedi.

Tarihler de 11 Kasım’ı gösteriyordu.
10 gün önce süreç “içinden geçiyoruz”du, bugün “tarihi kavşak değil” oldu.

CHP’nin gerekçesi:
“Partimizden üye vermeyeceğiz, oylamaya katılmayacağız.”
Neden?
“İmralı gidişi tarihi kavşak olarak nitelendirilemez, komisyonun kuruluş amacına uymuyor.”

Aynı partinin belediye başkanı sürece omuz verirken, genel merkez kapıyı aralamaktan bile korkuyor.
Bu artık strateji değil; açık çelişki.

Sahnede en net, en gür ses MHP’den.
Bahçeli’nin “Üç arkadaşımı alır giderim.” çıkışı komisyonun kilidini açtı.
Bu çıkış olmasaydı bugün İmralı heyeti bile konuşulmayabilirdi.
MHP süreci değil, kararlılığını tartıştırıyor.

Ama bütün bu tablo içinde en göze çarpan, en görünür, en açık duran şey şu:
CHP’nin kendi kendisiyle çelişmesi.
Meşruiyet kaygısı dediğin kapıdan girmezsen masada olamazsın.
Kent uzlaşısı kurarken sorun yok, ama iş devlet sürecine gelince “Biz yokuz.” demek artık bir siyaset tarzı değil; güven aşınması.

Siyaset hafızası şunu not ediyor:
Kim masadaydı, kim kenarda kaldı?
Soru en çok CHP’nin önünde.