“İnsanı zehirleyen şey: GÜÇ…!”

İnsan, kaotik yapısı gereği güce meyillidir.
İnsanın aklını başından alan, onu “ne oldum delisi” kılan en büyük risk güçtür.
Vahiyle terbiye edilmemiş bu güç, istiğna ve istikbar nedenidir.

İblis, bir güç zehirlenmesi ile asiliğini bayraklaştırdı…
Gücün yıkıcı, yakıcı, bozucu boyutları güç zehirlenmesinin baş aktörlerine işaret ediyor: Firavun, Nemrut, Neron…
Kontrolsüz güç sahibini körleştirir, ötekini ise köleleştirir.

Modern zamanlarda da güç zehirlenmesinin insanı getirdiği sonuç belli değil mi?
“İnsan insanın kurdudur.”
Kurtlaşanların politikası, ötekilerini mankurtlaştırmaktır.

Hani insan, insanın yurdu olacaktı?
Kuvvete kutsiyet atfedenler insanı kurban ettiler.
Öyle ki güçperestlere göre, gücün açamayacağı kapı yoktur.

Gücün günahını görmezden gelemeyiz…
Güç, ahlakı zorluyor; adaleti ıskalıyor; erdemi dışlıyor; hakikati örtüyor…
Gücü ile gözü dönenler, kendinden başkasını görmez oluyorlar.

Onlar buyurgandır, baskındır, emrivakicidir, kurnazdır…
Konumlarından aldıkları güçle kendilerini her yerde ve her zaman haklı görürler.
Yasalar, kurallar, ilkeler hep zayıflar içindir. Güçlülerin delip geçme imtiyazı vardır.

Ayakları yere basmaz onların…
“Küçük dağları ben yarattım” havasındadırlar.
Paranın ve makamın gücüyle kendilerini Kaf Dağı’nda görürler.

Evet, haksız yollardan gücü elde ederseniz, o güç önce sizi zehirler…
Bir defa bu sürece giren, erimeye başlamış demektir.
Güç zehirlenmesi başlamaya görsün; artık o kişi ne eleştiri kabul eder, ne istişareye ihtiyaç duyar, ne de muhalefete tahammül eder.

Güç ehli, farklı düşünenleri önce üzer sonra ezer…
Kendilerine güç alanları oluşturur; burada kendilerini kral zannederler.
Muhteris, müstağni, mütekebbir ve mağrur bir duruşları vardır.
Tam da narsizmin ve sadizmin kalkış noktası burasıdır.

Gücü mutlaklaştıranlar hakikate uzak düştüler…
Bilgiyi bile güce payanda kıldılar.
Zaten gücün gürültüsü hakikatin sesini bastırıyorsa, orada batıla gün doğar.

Görüyorsunuz; özgürlük için savaşan nice hareketler ellerine iktidar geçince nasıl da despotlaşıyorlar…
İktidar güdüsünün kölesi olanlar alçaldıkça alçalıyorlar.
Gücün sözü, sözün gücünü boğuyor.
Adalet susuyor, adele konuşuyor…

Güce tapınmanın pazarı geniş, pazarlaması güçlü…
Paranın gücü, medyanın gücü, iktidarın gücü, silahın gücü hayatın realitesi oldu.

Güç zehirlenmesinin tedavisi de yok… Çünkü tedavi kabul etmezler.
Şayet kavi bir iman, güçlü bir irade, sağlam bir bilinç yoksa, gücün çekim gücüne kim dayanabilir?

Kişi, kurum, parti, cemaat, tarikat, iktidar, devlet fark etmiyor…
Bir defa zehirlenmeye görsün, kurtulamıyor.
Gücüne güç katanların akıbetini görüyorsunuz…

Bu tespitleri paylaşırken sakın acziyeti, zaafiyeti, ruhbaniyeti savunduğumuz sanılmasın.
Mutlaka caydırıcı bir gücümüz olmalı; ama bu güç cürüm ve zulüm vesilesi olmamalıdır.
Sağ yanağımıza vuranlara sol yanağımızı çevirecek değiliz…
Güç lazım, ama nerede ve nasıl kullandığımız önemli.

Gücünü Hakk’tan alana kim ne diyebilir?
Hz. Süleyman (a.s.) gücün zirvesindeyken güçler üstü güç ile irtibatını kesmedi; bilakis daha da güçlendi.
Allah’ı gücendirmemeye dikkat etti…

Hz. Zülkarneyn, gücün doruğunda gezinirken: “Bu, Rabbimin rahmetindendir.” demeyi asla ihmal etmedi.

Biz müminler, hayatın dengesini Kitap ve Mizan ile kurarız…
Farkımızı ortaya koyarız.